Na interviews met voornamelijk nieuwe krachten laten we ditmaal een werknemer aan het woord die afzwaait bij Warnier. Henk Donker heeft de respectabele leeftijd van 66 jaar bereikt en mag na vele jaren trouw dienstverband van zijn welverdiende pensioen gaan genieten. Hoog tijd voor een openhartig afscheidsinterview! ☺
Goedemiddag Henk! Fijn dat je even tijd vrij kon maken voor een interview. Laten we even beginnen met wat achtergrondinformatie en vervolgens maken we even een sprong in de tijd, gaan we terug naar het begin.
“Is goed! Ik ben dus Henk Donker, 66 jaar en woonachtig op een mooie woonboerderij in Makkinga. Ik ben al bijna 42 jaar gelukkig getrouwd, heb twee kinderen (een zoon en een dochter) die beide het nest al lang en breed hebben verlaten. Daarnaast een kleindochter, een heel mooi meiske.”
Je hebt ongetwijfeld een rijke werkhistorie. Waar en wanneer begon het en hoe kwam je uiteindelijk bij Warnier terecht?
“Na de lagere school ben ik begonnen op de LTS. Echter, al gauw zei één van mijn leraren dat hij dacht dat ik geschikt zou zijn voor de MTS in Drachten, dus na een toelatingsexamen kwam ik daar terecht. Daar volgde je drie jaar de lessen en in het laatste jaar doorliep je meerdere stages. Mijn vierde en laatste stage doorliep ik bij het Provinciaal Electriciteits Bedrijf (PEB/NUON) aan de Emmakade in Leeuwarden. Tijdens de laatste week van deze stage kreeg ik een dienstplicht-oproep van onze Koningin, wat betekende dat ik bij de Luchtmacht ging. Anderhalf jaar bij de Luchtmacht gezeten en daar een hele mooie tijd gehad die ik absoluut niet had willen missen. Wel veranderde het mijn toekomstplannen even, omdat ik na de MTS dus niet direct aan het werk ging, maar bij de Luchtmacht ben beland.”
“In ’74 zat mijn dienst erop en ben ik gaan solliciteren. Ook ingeschreven bij het arbeidsbureau en binnen veertien dagen kon ik via hen terecht bij een constructiebedrijf in Oosterwolde. Ondertussen was ik wel nog om mij heen aan het kijken en na circa. een jaar heb ik gesolliciteerd bij Cebeco (nu Agrifac). Na zes jaar in Steenwijk te hebben gewerkt vond er een reorganisatie plaats, waarbij ik helaas ‘mocht’ gaan. Een korte tijd thuis gezeten om mij te oriënteren op de toekomst en toen kwam mij ter ore dat een bedrijf in Oosterwolde mensen zocht. Gesolliciteerd, aangenomen, en hier heb ik meer dan twintig jaar gewerkt, meerdere directies doorstaan, tweemaal een faillissement. Kortom, alles meegemaakt Het laatste faillissement was ook definitief waarna een man of veertig werd ontslagen. Daar sta je dan als 50+er na vele jaren trouwe dienst. Ik heb uiteraard de volledige drie maanden opzegtermijn mijn taken nog vervuld, daarmee goede wil getoond, wat mij zeker geholpen heeft met het vervolg.”
“Na een bepaalde periode gonsden er overnamegeruchten. Toen een overname uiteindelijk daadwerkelijk het geval bleek ontmoette ik Hilbrand en Madeleine en kortgezegd zijn we inmiddels alweer vijftien jaar verder. Ik heb enorm veel respect voor wat zij tezamen neer hebben weten te zetten. Peter Warnier was destijds 65 toen hij het geheel verkocht en Hilbrand was op dat moment jong, ambitieus en had er bovendien enorm veel zin in. Hilbrand en Madeleine hebben keihard gewerkt en daarmee een heel mooi bedrijf weten neer te zetten, daar neem ik mijn spreekwoordelijke hoed voor af.“
Nu we bij jouw tijd bij Warnier zijn aanbeland, hoe zou jij jouw karakter (al dan niet op de werkvloer) omschrijven?
“Ik ben rustig, laat me niet gauw gek maken. Ik kan goed observeren en neem tijdens mijn werk heel veel in mij op. Daarnaast moet je altijd eerlijk blijven, naar collega’s, maar ook zeer zeker naar de klanten.”
Als we even een zijweg inslaan, wat voor hobby’s/passies heb je buiten werktijd?
“Ik bezoek drie keer in de week de sportschool in Oosterwolde. Ik heb daarnaast van jongs af aan gekorfbald in Nijeberkoop en later in Makkinga (ook nog een jaar of vijf gevoetbald). Mooie jaren actief als speler, maar ook als bestuurslid. Het bekleden van bestuursfuncties is uitermate leerzaam, is toch ook een politiek spel op zich. Op een gegeven moment ben ik echter minder gaan spelen en heb ik de scheidsrechtersfluit opgepakt. Ik heb in de noordelijke provincies en af en toe midden-Nederland op eerste klasseniveau mogen fluiten. Toen het spel op termijn verder moderniseerde, sprak het mij minder aan. Ik heb het seizoen afgemaakt en toen was het ook resoluut klaar. Heb enkel nog een aantal keren het Schoolkorfbaltoernooi gefloten, gewoon voor het plezier. In de korfbaltijd heb ik het enorm naar mijn zin gehad, we hebben o.a. de Friese bekerfinale naar Makkum weten te halen waarbij de beker werd uitgereikt door Ed Nijpels, toenmalig Commisaris van de Koningin. Dat zijn toch dingen die je bijblijven.”
